Tι συμβαίνει με το Λίβανο – Συνθλίβεται μεταξύ αντιπάλων συμφερόντων επειδή «δεν έκατσε» όπως ήθελαν ο πόλεμος στη Συρία

Οσα διαδραματίζονται εδώ και περίπου  20 ημέρες στον Λιβανο αν δεν ήταν τραγικά, θα ήταν γελοία -ένας πρωθυπουργός να σηκώνεται να φεύγει και να παραιτείται τηλεοπτικα από ξένο κράτος, η κυβερνηση του Λιβάνου να λέει «δεν το εννοούσε, οι Σαουδάραβες τον κρατούν ως όμηρο» και εκείνος να μετέχει σε αυτό το θέατρο του παραλόγου επμένοντας ουσιαστικά ότι απειλείται η ζωή του και ότι γι αυτό παραιτήθηκε.

Ο Χαρίρι ξαναγύρισε τελικά στο Λίβανο (μέσω πιέσεων Γαλλίας) και δείχνει πρόθυμος να επιτρέψει η πολιτική ζωή του τόπου να συνεχιστεί κανονικά, λέγοντας τώρα ότι το πρόβλημά του ειναι η ανάμιξη της Χεζμπολάχ σε πολέμους της περιοχής

Και φυσικά ούτε λεξη επισήμως για την ταμπακιέρα

Οπου η ταμπακιέρα είναι η διαμάχη Σαουδικής Αραβίας με το Ιράν, αλλά και ΗΠΑ με τη Ρωσία αντιστοίχως για τον έλεγχο της περιοχής και των τιμών των καυσίμων

Τώρα που οι Σαουδάραβες βλέπουν ότι το αμερικανο-αραβικό σχέδιο για διάλυση της Συρίας «δεν τους έκατσε καλά», αναζητουν αλλους τρόπος να εδραιωθουν στην περιοχή και να σπάσουν τον άξονα Ρωσίας- Ιράν-Συρίας-Λιβάνου-Υεμένης-Κατάρ

Οι Σαουδάραβες (και οι Αμερικανοί) βλέπουν το Ιράν να κερδίζει σε επιρροή παρά τις συντονισμένες τους προσπάθειες, οπότε οι πρώτοι αποφάσισαν «να του κλέψουν» το Λϊβανο, μια χώρα μικρή μεν, αλλά ιδιαίτερα σημαντικά για τους αγωγους πετρελαίου και φυσικου αερίου

Ο δε Χαρίρι, ο πρωθυπουργός που παραιτήθηκε με βιντεο, ειναι ένας ζάπλουτος επιχειρηματίας όπως και ο πατέρας του, που ηταν  επισης επιχειρηματίας και πολιτικός -δολοφονηθηκε το 2005. Οι εταιρείες του πατέρα και του γιου, με έδρα τη Σαουδικη Αραβία και τη Βηρυτό, αναλαμβάνουν σχεδόν όλα τα μεγάλα έργα στο Λιβανο αλλά και σε άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής. Εγινε δε πρωθυπουργος για να εκπροσωπεί ουσιαστικά τα σαουδαραβικά συμφέροντα, αφου ο άγραφος νόμος στο Λϊβανο είναι ο μεν πρωθυπουργος να είναι αποδεκτός από τη Σ. Αραβία, ο δε πρόεδρος της χώρας άνθρωπος αποδεκτός απο τη Χεζμπολάχ και το Ιράν

Τι είπε ο Χαρίρι μετά την «ομηρεία» του

Ο Χαρίρι επέστρεψε στο Λιβανο χωρίς να ειναι σαφές ακόμα πόσο «ελεύθερος» ειναι από τη Σαουδική Αραβία. Η χώρα αυτή ουσιαστικά τον κρατάει όμηρο έτσι κι αλλιως, γιατί ο ίδιος έχει και Σαουδαραβική υπηκοότητα, γιατί στο Ριάντ ειναι το κέντρο των επιχειρήσεών του (άρα από τους Σαουδάραβες εξαρτάται η ευμάρεια των επιχειρήσεών του) και γιατί εκεί ζουν τα παιδιά του και η γυναίκα του.

Στα λιγα που είπε μέχρι στιγμής διαφαίνεται ότι θέλει οπωσδήποτε να περιορίσει τη Χεζμπολάχ και ως άλλοθι χρησιμοποιεί την ανάμιξή της στον πολεμο της Συρίας.

«Η ανάμιξη αυτή μπορεί να συμπαρασύρει στο  χάος και τον Λϊβανο», είπε «Η χώρα μας στοχοποιείται. Αναβάλλω την παραίτησή μου επειδή μου το ζήτησε ο πρόεδρος Αούν ώστε να συζητήσουμε το επίμαχο ζήτημα, δηλαδή την ουδετερότητα του Λιβάνου στις διενέξεις της περιοχής. Δεν μπορώ να δεχτώ θέσεις της Χεζμπολάχ που επηρεάζουν τους αδελφούς μας Άραβες και στοχοποιούν την ασφάλεια και την σταθερότητα στις χώρες τους»

Εκείνο που εννοεί χωρίς να το λέει είναι ότι στη Συρία η Σαουδική Αραβία εξοπλίζει την αντιπολίτευση στον Άσαντ ενώ η Χεζμπολάχ και οι Ιρανοί στηρίζουν πολεμικά τον Άσαντ.

 

 

 

Το ψευτοθρησκευτικό υπόβαθρο της διαμάχης

Ο Λϊβανος εχει αντιμετωπίσει πολλά στο παρελθόν, ομως ο κατακερματισμός του πληθυσμου του σε ποικίλες «θρησκευτικές» τάσεις που ουσιαστικά εκπροσωπούν οικονομικά συμφέροντα, δεν τον βοηθά καθόλου και τον καθιστά υποχειριο. Τα οικονομικά συμφέροντα ενδύονται πολλούς μανδύες και ο κόσμος παει όπου μπορεί για να αναζητήσει «στέγη» και να επιβιώσει. Στο Βυζάντιο είχαμε τους Βένετους και τους Πράσινους. Στη Μέση Ανατολή ο κόσμος στα βυζαντινά τα χρόνια για να στηρίξει την οικονομία του προσδενοταν σε άρματα «αιρέσεων» του χριστιανισμού και η εικονομαχία-εικονολατρεία, ο αρειανισμός και ο μονοφυσιστισμός ή μονοθελητισμός δεν ήταν απλώς κόντρες Πατριαρχειου Κωνσταντινουπόλεως και δυτικών συμφερόντων που εκπροσωπούσε ο Πάπας, αλλά και κόντρες των σημερινών ιρακινών, ιρανών, λιβανέζων, αράβων που δεκδικούσαν την επιβιωση της οικονομιας τους στο βυζαντινό κράτος. Ετσι και σήμερα, παρότι ο Λιβανος φαίνεται να «σπαράσσεται» από θρησκευτικές συγκρούσεις (μαρωνίτες χριστιανοί, σιιτες, σουνίτες, και άλλες 14 «τάσεις»), στην πραγματικότητα το μήλο της έριδος είναι η επιβιωση -ποιος θα διοριστεί, ποια εταιρεία θα πάρει τα έργα ανοικοδόμησης της Συρίας, ποιοί θα πάρουν τις εισαγωγές, ποιος θα ελέγχει τους αγωγους των καυσίμων. Ο κοσμάκης απλά αποφασιζει με ποια ομάδα συμφερόντων θα παίξει για να μπορέσει να επιβιώσει….

Διέλυσαν Συρία και Ιράκ, οπότε απέμεινε Ιράν και Σ. Αραβία

Οι τέσσερεις  «μεγάλοι» της περιοχής ήταν η Συρία, το Ιράν, το Ιράκ και η Σαουδική Αραβία. Τα συμφέροντα μεγαλύτερων δυνάμεων όμως, εξάλειψαν ουσιαστικά ως παίκτες τους δύο από αυτους με πολέμους και απέμειναν ως μονομάχοι το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, με επίσημη κόντρα τον σιιτισμό εναντι του σουνιτισμού, αλλά στην ουσία με κόντρα τους αγωγούς καυσιμων. Οι Ρώσοι ειναι επί του προκειμένου με Συρία και Ιράν, ενώ οι Αμερικανοί με τη Σαουδική Αραβία.

Για να εδραιωθεί ως χωροφυλακας στην περιοχή η Σαουδικη Αραβια ένωσε εναντίον των σιιτών της Υεμένης (όπου στον εμφύλιο  νικουσαν οι φιλικά προσκείμενοι στο Ιράν, σιιτες της Υεμένης) διάφορα δουλικά προς αυτήν κράτη σε ένα συνασπισμό. Με αυτόν προκάλεσαν έναν πολεμο που ήρθε να αποτελειώσει την ήδη φοβερά ταλαιπωρημένη απο τον εμφύλιο Υεμένη. Οι Σαουδάραβες θέλουν να ξεμπερδεύουν με τη συγεκριμένη χώρα,  επειδή στις σαουδαραβικές περιοχές του νοτου έχουν πολλούς σιίτες,  Και επειδή στο νότο υπαρχουν και πολλά κοιτάσματα, οι Σαουδάραβες εχουν την έγνοια μην τυχόν και οι σιιτες της νότιας χώρας ξεσηκωθούν εναντίον των σουνιτών της βασιλικής οικογένειας. Οπότε με το άλλοθι ότι υπερασπιζονται την ακαιρεότητα της Σαουδικής Αραβιας, προσπαθούν να δικαιολογήσουν την επέμβαση και τη  διάλυση της Υεμένης. Εντούτοις δεν τους αρκεί να διαλύσουν την Υεμένη. Θέλουν να διαλύσουν τη συμμαχία του Ιράν και με το Κατάρ και με τη Συρία και κυρίως με το Λίβανο.

Ουσιαστικά ο Λιβανος με τις εσωτερικές αντιθέσεις τους (κατάλοιπα της μοιρασιάς της περιοχής μεταξυ Γάλλων, Βρετανών και Αμερικανών μετά τη νικη τους στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο) έχει γίνει ο σάκος του μποξ. Πάνω του ξεσπούν και οι μεν και οι δε.

Οι Σαουδάραβες βλέπουν το Ιράν να απλώνεται και να δυναμώνει και αντιδρούν γελοία, αλλά συναμα και τραγικά. Για να χτυπήσουν το Ιράν, άρχισαν επισήμως τον πόλεμο με την Υεμένη. Με τον ίδιο σκεφτικό,  απέκλεισαν το Κατάρ. Ειπαν ότι το Κατάρ ενισχύει τους τζιχαντιστές του Ισλαμικου Κράτους και το απομόνωσαν πλήρως επειδή… έδωσε λύτρα για την απελευθέρωση μελών της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ, τα οποία είχαν απαχθεί από το Ισλαμικό Κράτος. Αυτό θεωρήθηκε οικονομική ενισχυση του Ισλαμικου Κράτους. Στη συνέχεια έβαλαν στο στόχαστρο το Λίβανο, λέγοντας ότι «η Χεζμπολάχ ειναι ανεξέλεγκτη και ελέγχει την πολιτική ζωή της χώρας», λες και ο Λίβανος ειναι επαρχία της Σαουδικής Αραβίας. Για να δείξουν δε πόσο αποφασισμένοι είναι, ζήτησαν από τους υπηκόους τους να εγκαταλείψουν το Λιβανο λές και επικειται πόλεμος

Παρά τον ημί-ψυχρο πολεμο Σαουδικής Αραβίας και ΗΠΑ εναντίον του, όμως, το Ιράν συνεχίζει να αποτελεί μια μεγάλη δυναμη στην περιοχή. Ξοδεύει για άμυνα περίπου 12 δισ. ευρώ το χρόνο, έχει στρατό 500.000 ανδρών και σε εφεδρία άλλους 400.000. Πολιτικά επηρεάζει πολλούς. Το Ιράν έχει σημαντικους δεσμούς με τη Συρία και με τους Χεζμπολάχ του Λιβάνου, αλλά και με τους Παλαιστινιους στη Γάζα. Επίσης με το Κατάρ και την Υεμένη.

Διαθέτει την δική του πολεμική βιομηχανία, που παράγει τανκς και μεγάλου βεληνεκους πυραύλους, τους οποίους και διαθέτει στους συμμάχους του (την Χεζμπολάχ στο Λίβανο και τους Χούτου στην Υεμένη). Επιπλέον οι Ιρανοί έχουν πολύ πιο οργανωμένο το στρατό τους (σε σύγκριση με τον σαουδαραβικό) και το κυριώτερο, έχουν εθνικισμό -κάτι που δεν υπάρχει ουσιαστικά στη Σ. Αραβία. Αυτό σημαίνει ότι ο πληθυσμός του Ιράν ειναι υπολογίσιμος εν γένει σε περίπτωση πολέμου, ενώ στη Σ. Αραβία ο λαός δεν θα συμμετείχε πρόθυμα σε καμία στρατιωτική διένεξη

Θορυβημενοι οι Σαουδάραβες από την ισχύ του Ιράν φέρονται να πήραν την απέλπιδα απόφαση να χρησιμοποιήσουν ως όμηρο τον Λίβανο. Ζητούν ουσιαστικά να εξαφανιστει η Χεζμπολάχ και το σιιτικό κόμμα από την πολιτική ζωή της χώρας, κάτι που όλοι ξέρουν ότι ειναι αδύνατον, αφού οι σιίτες αποτελούν ουσιαστικά to 50% του ισλαμικου πληθυσμού της χώρας (περίπου το 40% των Λιβανέζων ειναι Χριστιανοι και το 60% Μουσουλμάνοι). Οι σιίτες εκφράζουν στην πράξη περίπου το 30 % του πληθυσμού

Αυτό η Σαουδική Αραβία, ασφαλώς και το γνωρίζει. Ομως όπως φαίνεται έκανε κάποιες θεατρικές κινήσεις για να δείξει στο Ιράν ότι «πρέπει να μαζευτεί». Και ο Λϊβανος θα συνεχισει να ακροβατεί, γιατί δεν μπορεί να κάνει το χατήρι των Σαουδαράβων και των Αμερικανών να «εξορίσει» τους σιίτες από την πολιτική ζωή του. Πιθανόν εκείνο στο οποίο αποσκοπεί ο Χαρίρι, ειναι να εκμαιεύσει μια πιο ουδέτερη στάση της Χεζμπολάχ στο θέμα του Άσαντ.