Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ
Ένας νέος γιατρός περιπλανιέται στο αμερικάνικο που έχει ξεχειλώσει σε παγκόσμιο.
Είναι, λέει, θαμπωμένος. Όπως ο Charlie περιπλανώμενος στο εργοστάσιο σοκολάτας.
Περπατάει χαζεύοντας τα booths της βιομηχανίας, τις γιγαντοοθόνες να αναγγέλλουν την επόμενη ομιλούσα κεφαλή στο πάνελ της αχανούς plenary session. Μπαίνοντας σε κάθε επόμενη πύλη, δείχνει το badge του στο barcode monitor· μαζεύει points. Θα χρειαστούν για το certificate of attendance και τα απορρέοντα CME credits που θα εξαργυρώσει σε μόρια Κύρους γυρίζοντας στη μίζερη πατρίδα του. Μίζερη πλην ευκόλως εκθαμβουμένη από τα προϊόντα της Εσπερίας.
Ο γιατρός περπατάει γλείφοντας κλεφτά τα νέα προϊόντα…νομίζει πως κλέβει πληροφορίες, όμως αυτός είναι κλεμμένος· η βούλησή του έχει αρπαχτεί πολύ πριν φτάσει εδώ στο μεγάλο πανηγύρι, έχει αρπαχτεί και φυλάγεται στα θησαυροφυλάκια των think tanks. Θα βγει μετά από καιρό αγνώριστη, μακιγιαρισμένη, σημαία σε κάποιο marketing project. Το ξέρει ο γιατρός; Ίσως ναι, ίσως όχι. Η πρωιμότερη εκδοχή του Δόλου είναι η Ιδιοτέλεια και μ’ αυτήν είναι προικισμένος ο γιατρός, ο κάθε άνθρωπος, αλλιώς η Επιβίωση ακυρώνεται.
Στο αμερικάνικο ξεχειλωμένο σε παγκόσμιο…
Σκέφτομαι τον μανάβη στη «λαϊκή», στη λαχαναγορά, τον χασάπη στην κρεαταγορά: γνήσιες φιγούρες πρωτόγονου Δόλου καθώς ρίχνουν τα προχειροπλεγμένα δίχτυα τους να τσακώσουν τον πελάτη πριν φτάσει στον διπλανό, στον παρακάτω φτηνότερο πωλητή με την πιο φρέσκια πραμάτεια. Τους βάζω όλους αυτούς τους εμποράκους πλάι στις φοβερές Kaplan-Meier curves of Disease-Free Survival, Progression-Free Survival, Overall Survival, στους αναντίρρητους ισχυρισμούς targeted drugs selectively kill tumor cells, sparing normal tissues… Εικόνες, γράμματα που περιστρέφονται δαιμονισμένα σε όλους τους δυνατούς άξονες· τελικά έχω πειστεί! Το παρόν σαρώνει το παρελθόν, το μέλλον όλα θα τα κάνει χρυσόσκονη αποκριάτικη…
Ήδη στροβιλίζομαι στο αύριο που μ’ έχει κιόλας προσπεράσει…αρκεί ένα πάτημα στο enter button, ύστερα ένα κλικ στο escape και …τσουπ!…είμαι φτερό που το πήρε ο άνεμος πέρα εκεί που σωριάζονται τα φύλλα των φυλλοβόλων το φθινόπωρο…
Δεν είμαι πια…
Όλοι κάποτε περνάμε από την εκθάμβωση.
Καποιοι γελιόμαστε πως λάμπουμε και θαμπώνουμε κι εμείς· κραδαίνοντας των χύμα πληροφοριών τις σφύρες που νομίζουμε πως είναι η Γνώση.
Απεκθαμβωνόμαστε όταν είναι αργά πια για Σοφία.
Σκεφτόμουν όλα τούτα καθώς χιλιάδες γιατροί σεργιάνιζαν την άψογη ρυμοτομία του μεγάλου Ναού του Κέρδους· της μόνης Σταθεράς της Ανθρωπότητας από τα Σπήλαια μέχρι την εξερεύνηση πέρα από το Ηλιακό μας Σύστημα -του μόνου και αληθινού Θεού.
Αυτά σκεφτόμουν την ώρα που ο Στάιν τροχοδρομούσε προς το Διάστημα ανάμεσα Ύπαρξη και Ανυπαρξία· στο θρόισμα του Μηδενός.
Γιώργο γειά.
* Ιούνιος 2013
