Toυ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ
Η ακτινογραφία του «ξεγραμμένου» μικρού μετανάστη υψώνεται από τον νεαρό γιατρό με ένα χαμόγελο θριάμβου.
Στο φως του παραθύρου, το θετικό αποτέλεσμα είναι παραπάνω από εμφανές.
Όλοι την κοιτούμε, κοιτιόμαστε αμήχανοι επειδή αιφνιδιασμένοι.
Στο τέλος χαμογελούμε ανακουφισμένοι· λίγο και ντροπιασμένοι, αφού τον είχαμε όλοι μέσα μας ξεγράψει.
Οι στατιστικές, βλέπεις· αυτές τον είχανε καταδικάσει κι εμείς υποκύψαμε στο κύρος των αριθμών.
Είχαμε όμως ψάξει πεισμωμένοι στο κοινωνικό φαρμακείο. Βρήκαμε ένα κουτί από το νέο πανάκριβο φάρμακο· από επιστροφή κάποιου που για κάποιο λόγο του περίσσεψε.
Ένα φάρμακο που πιθανότατα θα έληγε και θα πεταγόταν.
Έτσι, το μικρόσωμο Αφγανάκι με το κομμένο πόδι, που φιλοξενούμε μέχρι να ξεψυχίσει και να καταλήξει σε κάποιο χωνευτήρι αφού καμμιά πατρίδα δε φαίνεται να το περιμένει να γυρίσει, το χαμογελαστό παλικαράκι πετυχαίνει μιαν απρόσμενη νίκη.
Χτυπάει το στήθος με το χέρι του, αυτό το υπέροχο σήμα ευγνωμοσύνης με την κατάδειξη της καρδιάς.
Μας κοιτάει έναν έναν κατάματα και μας χαρίζει από ένα χαμόγελο.
Είναι μια σπουδαία νίκη αυτή, ας προβλέπεται βραχύβια -κι εγώ πάλι με την τρελή ελπίδα της γελοιοποίησης της στατιστικής πρόβλεψης.
Ετούτη η «όμορφη και παράξενη πατρίδα».
Η αλλόκοτη κι απρόβλεπτη πατρίδα.
Με τις απροσμέτρητης αντιθέσεις.
Η πατρίδα που η «παγκοσμιότητα» κάθε τύπου επιδιώκει να πολτοποιήσει -και μοιάζει να το πετυχαίνει…
«Μπαίνει σ’ ενα βαρκάκι
πιάνει ωκεανό»
Βρίσκει από τύχη ελπίδα
για τον τελευταίο Αφγανό…
*Ιούνιος 2015
