Εφαρμοσμένη Ναζιστική «ευφυΐα»

 

 

Του Αλέξανδρου Ασωνίτη,

 

Συγγραφέα, συντονιστή της σχολής σεμιναρίων:  «Ανοιχτή Τέχνη»

 

 

Χρωστάμε πάλι χάριτες  στον Σόϊμπλε. Η χυδαία φράση του  προς τον αμίλητο πρωθυπουργό (τον είχαν προειδοποιήσει, π.χ. ο Γ. Δελαστίκ, ότι αν συνθηκολογούσε, θα ακολουθούσε ο εξευτελισμός του, αρνήθηκε να το καταλάβει) δεν χαρακτηρίζει μόνο το δυστυχές αυτό ανθρωποειδές, αλλά ολόκληρη την κοινωνία που τον ανέθρεψε και τον ανέχεται, όλο το σύστημά της αλλά και την ιστορία της χώρας του κι όλη την ευρωπαϊκή ιστορία.

 

Εμείς, δόξα στην Τύχη και στους Θεούς, δεν ανήκουμε ούτε στην Δύση ούτε στην Ανατολή. Είμαστε μόνοι μας. Αυτόνομοι, καλώς ή κακώς, και χρήσιμο είναι να το κατανοήσουμε το συντομότερο.

Η γνωστή φράση προς τον πρωθυπουργό που προκάλεσε τόσο θυμό (αλλά όταν  προσφέρεσαι να υποδουλωθείς, μετά χάνεις κάθε σεβασμό) ήταν: «Είναι η εφαρμογή, ηλίθιε!» ΄Ολοι  εστιάσαμε στο: «ηλίθιε!», πρωτοφανής αγένεια και πρόκληση που δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει στον  Ερντογάν ή, πολύ περισσότερο, στον Νετανιάχου.

Όμως, το βάρος δεν είναι στο «ηλίθιε», αλλά στο: «εφαρμογή»: Η λέξη μας βγάζει απ’  ευθείας στην ναζιστική σήραγγα που προκάλεσε 60 τουλάχιστον εκατομμύρια νεκρούς (δυστυχώς μόνο 8 εκατομμύρια ήταν Γερμανοί). Εφαρμογή, εφάρμοσε, εφαρμόστε. Βρισκόμαστε ήδη στα άδυτα του ναζισμού, δηλαδή του γερμανικού ψυχισμού, όπου επικρατεί μόνο μία απαίτηση:

Υπακοή, εφαρμογή των εντολών, εφαρμογή των μέτρων, των σχεδίων και  των παρακρούσεων του εκάστοτε  Χίτλερ.  Ολόκληρος ο λαός της Γερμανίας και της Αυστρίας, με μικρές αλλά αξιοθαύμαστες εξαιρέσεις, δεν κάνει τίποτε άλλο απ’ το να εφαρμόζει αδιαφορώντας για το τι εφαρμόζει.

Δολοφονίες εκατομμυρίων αμάχων, πυρπολήσεις πόλεων και  χωριών, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανιστήρια, ολοκαύτωματα, 300.000 νεκροί στην Αθηνα από πείνα (ομάδες παιδιών γύρναγαν στους δρόμους και φώναζαν: «πεινάω, πεινάω, πεινάω», γράφει η Αγγέλα Παπάζογλου), μικρές γενοκτονίες σε όλη την Ελλάδα, όλα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από «εφαρμοσμένη γερμανική ευφυΐα».

«Η Γερμανία πάνω απ’ όλα», λέει ο ύμνος τους, που μετά τον ναζισμό τού έκοψαν την τελευταία  στροφή. Αλλά πάνω απ’ την Γερμανία είναι η εφαρμογή. Κανείς Γερμανός, κανείς Ευρωπαίος δεν διανοείται να πράξει κάτι άλλο στην ζωή του, απ’ το να εφαρμόζει εντολές των ανωτέρων. Χωρίς να ρωτάει, ν’ αντιδράει, να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των εφαρμογών του. Τις αποδέχεται και εφαρμόζει. Στο σπίτι του, στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό, λύκειο, πανεπιστήμιο, στην δουλειά του. Έτσι αισθάνονται, έτσι τους έμαθαν. Εξαιρέσεις, όπως η άκρως ενθαρρυντική  επανεμφάνιση της ΡΑΦ (τον Σόιμπλε, την Μέρκελ και τα μάτια σας! και τον Τόμσεν!) επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η εφαρμογή γέννησε τον ναζισμό, τον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό, όταν την υϊοθέτησαν και οι, συμπλεγματικοί προς την Δύση, Ρώσοι. Η εφαρμογή δεν είναι απλή έννοια. Είναι  το ζωντανό φάντασμα που κυνηγάει καθε Ευρωπαίο στον ύπνο και στο ξύπνιο του. Πάνω από την Ευρώπη δεν πλανιέται, όπως αισιοδοξούσε ο Μαρξ, το φάντασμα του κομμουνισμού (η ζωή απέδειξε ότι πλανιέται στα γκουλάγκ, και δη τα πνευματικά), αλλά η Εφαρμογή και οι συνέπειές της που  θερίζουν ατομικά και συλλογικά.

Η ιερά εξέταση, το πρότυπο μουλάδων και τζιχαντιστών,  ήταν δημιούργημα της εφαρμογής, όχι δημιουργός της. Μέσα στην  ομίχλη και στο μουντό ουρανό τους, στις γκρίζες θάλσσες και στα χιονισμένα δρομάκια, αλλά και στις μεσογειακές ακτές της, δυστυχώς, η εφαρμογή κυκλοφορεί ανέμελα. Αυτή εξέθρεψε την Σένγκεν, για να κυκλοφορεί και επισήμως ελεύθερα τρομοκρατώντας τους Ευρωπαίους, που  επέλεξαν  να τρομοκρατούνται και να εφαρμόζουν. Δεν δικαιούνται άλλοθι.

Κανένα έλεος σε κανέναν Ευρωπαίο, ανώνυμο ή Σόϊμπλε. Όσο κι αν ο τελευταίος γελάει και διασκεδάζει με μας,  τις αντιδράσεις μας και την αδυναμία μας, όπως ο μπαμπάς του όταν σκότωνε αμάχους. Πού υπηρέτησε αλήθεια ο μπαμπάς Σόιμπλε; Πόσους άμαχους δολοφόνησε πριν παραδώσει την σκυτάλη στον γιο του; Γιατί, αν είχε αντισταθεί στον Χίτλερ, ο γιος θα το διαλαλούσε.  Με τον οποίο συμπάσχουμε: Γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Θα ήταν Χίμλερ στην θέση του Χίμλερ, Ες αντί του Ές (αλλά δεν θα λιποτακτούσε ποτέ), Μένγκελ, Γκαίμπελς. ΄Η και Χίτλερ, ακόμη. Μη δειλιάζεις, Βόλφαγκ. Δεν είναι αργά. Οι Γερμανοί διψούν πάντα για εφαρμογή.

Με την ευκαιρία: μήπως να παρακαλούσαμε την Μοσσάντ ή το ζεύγος Κλάρσφελντ να ψάξουν για τα κατορθώματα του μπαμπά Σόϊμπλε; Γιατί εμείς οι ανίκανοι,  μόνο να θριαμβολογούμε ξέρουμε για τον εμφύλιο και να προδίδουμε την  πατρίδα μας,  όπως κάνουμε από το 1922 ανελλιπώς.

Αλλά: Το θεμελιωδώς απολίτιστο, το  απόλυτο μη ον, το δολοφονικό και άξεστο έκτρωμα που αντιμάχεται την ζωή και τον πολιτισμό, η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι, περιμένει με το δάκτυλο  στην σκανδάλη. Καίγεται σαν το σώμα στην ηδονή, διψάει σαν  οδοιπόρος, παρακαλεί, εκλιπαρεί, βογγάει, ελπίζει, εύχεται, προσεύχεται: Να εφαρμόσει.

Γι’ αυτό κι οι  Ευρωπαίοι δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους Νεότουρκους. Τους ενώνει η αγάπη κι  ο πόθος για ξένο αίμα, για λίγη γενοκτονία, για λίγα ξεκοιλιασμένα πτώματα, λίγους αποκεφαλισμούς μωρών  και βιασμούς γυναικών. Για τις δημόσιες εκτελέσεις στις πλατείες της Δύσης.

΄Ισως να είμαι επηρεασμένος κι από το βιβλίο του Χέρμαν Μέλβιλ, «Τακιΐ», (σ. 56, π.χ.)  προπομπός του ανυπέρβλητου αριστουργήματός του «Μόμπι Ντικ».

Αλλά δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Έχουμε τεράστιες ευθύνες για την  ήττα και την διαπόμπευσή μας.

Οι κομπορρήμονες που διοικούν από εφημερίδες και τηλεοράσεις, οι πανεπιστημιακοί, οι κομματοκράτες, όσοι καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις (έναντι ανταλλαγμάτων), μας βομβαρδίζουν  για την Ευρώπη των λαών (των δολοφόνων που αιματοκύλησαν όλες τις ηπείρους), των αξιών (ναζισμός, φασισμός, σταλινισμός), των ιδεών (η γαλλική επανάσταση ως πότε θα αίρει τις γενοκτονίες τους;), ενώ η αληθινή Ευρώπη παρελαύνει στα πρωτοσέλιδα καθημερινώς:

Αφαίρεση χρημάτων και τιμαλφή των προσφύγων, βραχιόλια και κόκκινες πόρτες στην Αγγλία, φράχτες, φράχτες, παντού, πνίξτε τους, λένε οι Βέλγοι. Πόσους νεκρούς είχαν απ’ τους ναζί;

Ομολογημένος στόχος των  Ευρωπαίων: να φορτωθεί όλο το βάρος η Ελλάδα με δέλεαρ μια ελάφρυνση του χρέους, αν εφαρμόσουμε. Αντί να απαιτούμε εμείς, με δικούς μας όρους, μας υπαγορεύουν αυτοί. Τα ‘χω γράψει από χρόνια. Να ζητάγαμε έκτακτη σύνοδο της ΕΕ ή του ΟΗΕ. Δεν το έκανε ποτέ η κομματοκρατία, και το σύστημα που την  υποθάλπει, δεν ζήτησε κανείς αναθεώρηση του Δουβλίνου 2. Τώρα μας απειλούν, επιχειρούν να μετατρέψουν την  Ελλάδα σε απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης (με την συνδρομή της οιονεί ναζιστικής Τουρκίας) προσφύγων που ξεσπίτωσαν οι πόλεμοι κρατών της ΕΕ και των ΗΠΑ.

Στην ανέγερση φραχτών πρωτοστατούν κι οι συμπλεγματικοί απατεώνες της Φύρομ, αλλά  οι υπερασπιστές του εδώ τσιμουδιά. Τόσα χρόνια μας βρίζουν ρατσιστές, φασίστες, δολοφόνους, τώρα που βλέπουν ποιοι είναι οι ρατσιστές και οι φασίστες κρύβονται. Εύχομαι  να βρουν την αξιοπρέπεια να  ζητήσουν συγγνώμη.

Η συμμαχία Γερμανίας-Τουρκίας, έναν αιώνα μετά την συνεργασία τους για την γενοκτονία του ελληνισμού στην  Μικρασία, επιβεβαιώνει λοιπόν το σχέδιο: ΄Ολοι οι πρόσφυγες να εγκλωβισθούν στην ύποδουλη  Ελλάδα. Που οι ένοχοι πολιτικοί της κατάντησαν σάκκο του μποξ και οι επαγγελματίες φιλεύσπλαγχνοι (το αντιληφθήκατε τώρα, κε Μουζάλα;)με την παράλογη στάση τους εξυπηρετούν εξ αντικειμένου τα σχέδια νεοναζιστών και νεοτούρκων. Γιατί,  άραγε, δεν πάνε στην Ευρώπη να διαμαρτυρηθούν;

Δεν θα απελευθερωθούμε ποτέ, αν δεν πούμε την αλήθεια.   Το  μέγα πρόβλημα της χώρας είναι η πολιτική της τάξη, σύμπασα. Εκτός Ιστορίας και πραγματικότητας,  διαφθείρει τον όχι άμοιρο λαό, προκαλεί συμφορές και μνημόνια. Μόνο και μόνο η επιλογή Μητσοτάκη και η υποδοχή του, προμηνύουν νέα δεινά.

Στον αντίποδα, σπουδαίοι Έλληνες «έφυγαν». Ο πρωτοπόρος στην ιστορία της Τέχνης Χρύσανθος Χρήστου, ο ψυχίατρος Θανάσης Τζαβάρας, ο ντοκιμενταρίστας Γρήγορης Οικονομίδης,  ο γλύπτης Γιώργος Λάππας. Που δεν ήταν ο Μπόουι για να τον κάνουν εξώφυλλο. ΄Ηταν, όμως, μεγάλος εικαστικός, διεθνούς εμβελείας, και τον (τους) αποχαιρετούμε με σεβασμό. Κι ας τον (τους) έπιασαν στο στόμα τους κάποιοι  που επιχαίρουν για τα δεινά στην Ελλάδα. Δεν τους μίαναν.

 

 

ΥΓ. Καταπληκτικά αρχαιολογικά ευρήματα στα Χανιά και στην Λήμνο. Στην Κωνσταντινούπολη (ρωμαϊκά) και στην Καππαδοκία (χριστιανικά) επίσης. Ο «τούρκικος πολιτισμός» έχει ζηλευτά βαθειές ρίζες.