(Δεκέμβρης 2015)
Έψαχνα από το χάραμα για παιδιά να μου πουν τα Κάλαντα. Μεγαλώνοντας, εγώ ο ιδιότροπος, νιώθω συγκινημένος από σκηνές μετάβασης από όπου για όπου -αόριστος πάντα.
Στην πόρτα που άνοιξε πρόβαλε η Βασούλα.
Θέλω να το δεις, μου λέει δείχνοντας το επίμαχο σημείο, με ένα χαμόγελο που φώτισε την ήπια φυλακή του μισοσκότεινου γραφείου.
Το είδα· ήταν το ομορφότερο πρωτοχρονιάτικο δώρο που θα μπορούσα να ελπίσω, εγώ ο μαραμένος από τις απογοητεύσεις γιατρός· εγώ και όσοι συνειδητοί από το σινάφι μου, ξέμπαρκοι από ελπίδα μετά τόσες τρικυμίες και ναυάγια.
Ήταν η απόδειξη. Ότι καμμία «Guideline» δε μπορεί να περιγράψει τη μοναδικότητα κάθε ασθενούς, κάθε ανθρώπου· ότι κανένα δάσος δεν αρκεί για να περιγράψεις και να αγκαλιάσεις ένα-ένα τα δεντράκια του όταν αρρωσταίνουν.
Είχα πάρει ακόμα μια φορά το ρίσκο να κινηθώ αντίρρευμα στην κατευθυντήρια οδηγία των «Υπαγορευόντων» με τι, πότε και πώς πρέπει να χειριστούμε την περίπτωσή της -η οδηγία ήταν «κατάθεση των όπλων»!
Και η Βασούλα με δικαίωσε· μου το έφερε δώρο σε μέρα συμβολικής μετάβασης.
Μετάβαση από τον ένα ημερολογιακό χρόνο στον άλλον· επειδή οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να τεμαχίζουμε τον ακίνητο Χρόνο για να νιώθουμε πως τον ορίζουμε· να λησμονούμε πως Αυτός μας ορίζει.
Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς.
Χλιμίντρισα και γύρισα κοιτώντας ψηλά, όπως ο Βουκεφάλας χωρίς την πίεση του Αλέξανδρου. Όπως πετεινός με λοφίο που πίνει μια γουλιά νερό και ευγνωμονεί τον θεό.
Η Βασούλα νικήθηκε τελικά, ενάμισυ χρόνο μετά εκείνη τη μέρα που μου είπε τα πιο όμορφα Κάλαντα που έχω ακούσει. Ενδιάμεσα κονιορτοποίησε κάθε είδους δυσμενή στατιστική πρόβλεψη -με τη βούληση, την πίστη και το ανυπέρβλητο χαμόγελό της· έστω και με τα φτωχά δικά μας φαρμακευτικά υποστυλώματα ως προσάναμμα της φλόγας της για ζωή.
Δίνοντας, σε όσους έχουν μάτια και νου ανοιχτά, μαθήματα τακτικής και στρατηγικής του «διαρκούς ανταρτοπολέμου» κατά του καρκίνου, απέναντι σε κάθε αρρώστια.
Η Επανάσταση απέναντι σε κάθε δυνάστη «Ουρανό» είναι ο μόνος δρόμος για να ανασαίνουμε
Είναι καθήκον διάσωσης της αναπνοής.
Έστω, δεμένοι στις αλυσίδες μας.
Και ποιον ή ποιους ονομάζω «Ουρανό», μαντέψτε.
