Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Η πριγκίπισσα Αθηνά έχει µια απορία. Μια πολύ σοβαρή απορία: Πώς περνάνε άραγε τη µέρα τους οι πριγκίπισσες; Έτσι, αποφασίζει να ταξιδέψει µε µια παραµυθοµηχανή στον χρόνο. Εκεί θα βρει τις απαντήσεις που ζητάει: χτενίζουν τα µαλιά τους, πηγαίνουν σε χορούς, δίνουν φιλιά σε βατραχάκια ή τσακώνονται για το ποια είναι η πιο όµορφη. Τι βαρετό! Εκείνη θέλει να φτιάχνει σπίτια, βιβλία και µηχανές, όπως τόσες γυναίκες που έχουν ζήσει στ’ αλήθεια. Και θα τα καταφέρει! Το πρώτο βιβλίο µιας θαρραλέας σειράς, που µας θυµίζει πως µία αληθινή πριγκίπισσα δεν επαναπαύεται στα φορέµατα και στα βατραχάκια της. Η Αθηνά είναι η πιο ευρηµατική κι αντισυµβατική πριγκίπισσα που έχετε ποτέ διαβάσει! Μια πριγκίπισσα που ζει στο σήµερα. Για ανήσυχες πριγκίπισσες! Μιλάμε με τη Στέλλα Κάσδαγλη συγγραφέα του βιβλίου «Πριγκίπισσα Αθηνά: Μα τι κάνουν οι πριγκίπισσες όλη μέρα;», εκδόσεις Πατάκη.
-Τι δεν κάνουν οι πριγκίπισσες στις μέρες μας;
Φοβάμαι πως οι περισσότερες δε συνειδητοποιούν ότι το στάτους και ο τρόπος ζωής τους ήταν αξιοζήλευτα μόνο σε μια άλλη εποχή. Ότι σήμερα τα ευτυχισμένα αγόρια, κορίτσια, παιδιά, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που δημιουργούν και όχι αυτοί που κάθονται, είναι αυτοί που συνεργάζονται και όχι αυτοί που διατάζουν, είναι αυτοί που κοιτάζονται στα μάτια των άλλων και όχι σε μαγικούς καθρέφτες, είναι αυτοί που ζουν την ερωτική και συντροφική τους ζωή σαν μια συναρπαστική περιπέτεια και όχι σαν λήθαργο, είναι αυτοί που δε ζουν τη ζωή τους με την πεποίθηση ότι κάποιος τους χρωστάει, αλλά δίνουν καθημερινά τον καλύτερο εαυτό τους στα όνειρά τους.
-Γιατί η Αθηνά είναι αντισυμβατική;
Γιατί δεν επαναπαύεται στις πριγκιπικές της δάφνες, αλλά υποψιάζεται ότι έξω από τα στενά όρια του βασιλείου της την περιμένει μια ζωή που αξίζει να ζήσει. Γιατί δεν παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά και κυρίως γιατί είναι έτοιμη να ωριμάσει από τις εμπειρίες της, να μάθει από τους ανθρώπους γύρω της, να εμπνευστεί και να αλλάξει γνώμη –πράγματα που στο συλλογικό ασυνείδητο μια πριγκίπισσα δεν κάνει (σχεδόν) ποτέ.
-Εστεμμένη με σταράκια και τζίν ακουγεται κάπως…
Ακόμα και οι πραγματικές εστεμμένες σήμερα φοράνε σταράκια και τζιν. Το πρόβλημα είναι πως μάλλον δίνουν υπερβολική σημασία στη μάρκα τους. Και το ότι, αν ξαφνικά η γύρω τους κοινωνία τις ήθελε πάλι με κρινολίνα, πιθανότατα θα συμμορφώνονταν.
-Πως θα ζήσει χωρίς μαγικό ραβδί;
Θα αναλάβει τις ευθύνες της. Θα ανακαλύψει ότι έχει (ή μπορεί να καλλιεργήσει) και τις γνώσεις και τις ικανότητες και την επιμονή και τις ευκαιρίες να δημιουργήσει μόνη της τη ζωή που ονειρεύεται. Θα πάψει να δίνει εντολές και θα αρχίσει να δουλεύει, να συνεργάζεται, να ακούει και γι’ αυτό να νιώθει ζωντανή.
-Στην ουσία ξε-πριγκιπάρει με τον Παρρότο…
Ο Παρρότο είναι εξίσου αντισυμβατικός ως παπαγάλος επί των τιμών, γιατί δεν κολακεύει την Αθηνά, αλλά –ακριβώς επειδή είναι ο καλύτερός της φίλος- της λέει αυτό που πραγματικά πιστεύει για εκείνη. Και, παρότι πολλές φορές παραμένει κι εκείνος κολλημένος σ’ αυτά που «πρέπει» να είναι μια πριγκίπισσα, ωστόσο δε διστάζει να βγει από την πεπατημένη όταν οι περιπέτειες που ζει με την Αθηνά τον οδηγούν προς τα κει. Ίσως να είναι και ο λόγος που η Αθηνά δεν είναι τελικά η κλασική κοριτσοπριγκίπισσα. Οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που κάνουν παρέα από μικρά με συνομήλικους του αντίθετου φύλου, εγκλωβίζονται λιγότερο στα στερεότυπα του δικού τους φύλου. Οπότε ο Παρρότο, ως αγοροπαπαγάλος, δίνει ισορροπία και έμπνευση στην Αθηνά.
-Οι μικρές πριγκιπέσες σας πως αντιμετώπισαν τη χαλασμένη παραμυθομηχανή;
Η μεγάλη μου κόρη τη διαβάζει μόνη της το βράδυ πριν κοιμηθεί και ύστερα έρχεται και μου απαγγέλλει αυτούσιες φράσεις από το βιβλίο –μόνο που μερικές φορές αλλάζει κάποια λέξη και τελικά αποδεικνύεται ότι αυτή η λέξη ήταν πιο σωστή, αυτήν έπρεπε να έχω χρησιμοποιήσει.
-«Κοριτσάκια μου γλυκά να είστε ο εαυτός σας», και τι άλλο λέτε ως μαμά στα παιδάκια σας;
Να αντιμετωπίζουν το σώμα τους ως όχημα για να απολαύσουν τη ζωή και όχι ως αντικείμενο προς αξιολόγηση και κριτική. Να βάζουν τα όριά τους και να σέβονται τα όρια των άλλων. Να είναι χρήσιμες. Να κάνουν πράγματα που αγαπούν, χωρίς να σκέφτονται αν «είναι για κείνες». Να φωνάζουν όταν κινδυνεύουν. Να καταλαβαίνουν τι αισθάνονται. Και να προσπαθούν γι’ αυτά που θέλουν.
