Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ
ιατρού, συγγραφέα
Τις ώρες που κάποιοι -υποταγμένοι- χτυπιούνται- για να μην «τα βροντήξουν», κάποιοι άλλοι -ανυπόταχτοι αυτοί- ετοιμάζουν την -επιτέλους- εξέγερση απέναντι στους «νεόκοπους δυνάστες», τα νεομνημονιακά αθύρματα, τους «νεοπροδότες» -«όλοι ίδιοι δεν είναι;», κραυγάζουν οι αμόλυντοι. Κάποιοι που ίσως δεν έχουν ποτέ χτυπηθεί όπως χταπόδια στο γούλισμα στα βράχια.
Ώρες διαχωρισμού αμνών από ερίφια….
Ώρες και μέρες ψευδαισθήσεων για έναν δικαιότερο κόσμο…
Le tre Bandiere, ιδού!
Bandiera nera la vogliamo: No! / Perchè l’è il simbolo della galera Bandiera nera la vogliamo: No! / Bandiera bianca la vogliamo: No! Perchè l’è il simbolo dell’ignoranza Bandiera bianca la vogliamo: No! / Bandiera rossa la vogliamo: Si! Perchè l’è il simbolo della riscossa Bandiera rossa la vogliamo: Si!
Ποια σημαία κατίσχυσε στην Τιτανομαχία του εικοστού αιώνα;
Είναι η νίκη της οριστική;
Τι απόμεινε από την κόκκινη σημαία;
Όχι δε θέλω να το βλέπω! Ο Λόρκα, λίγο πριν εκτελεστεί και χωθεί σε χωνευτήρι, θρηνεί στο πρόσωπο του Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας τη Δημοκρατική Ισπανία που συντρίβεται από τις ενωμένες δυνάμεις του Φασισμού. Ο Πικάσο θρηνεί την Γκερνίκα ισοπεδωμένη από τα στούκας. Ο Χικμέτ θρηνεί τον μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού με τα παγωμένα πόδια και το πανό «no passaran» -μπροστά στην στην πύλη της Μαδρίτης.
Novecento: Il padrone e vivo… μουρμουρίζει ανακουφισμένος ο τσιφλικάς στην κοιλάδα του Πάδου, παίρνοντας χωρίς δυσκολία από τα χέρια του δακρυσμένου από λύσσα μικρού εξεγερμένου την αραβίδα. Η σύντομη γιορτή του λαού που παίρνει τη ζωή στα χέρια του έχει τελειώσει. Το τραίνο με τις κόκκινες σημαίες αναγεννά τη μεγαλοαστική τάξη περνώντας από πάνω της ενώ η εργατική τάξη ξεψυχά λίγο πιο πέρα ακουμπώντας στη στήλη του τηλέγραφου -αυτής της έκρηξης επικοινωνίας που θα ήταν τάχα όπλο στη διάδοση της αλήθειας της.Vado, vado ma dov’ e il socialismo, Olmo?
Στήλη στους Κορυσχάδες: Κάθε άνθρωπος που αλύγιστος αψηφά τον γύπα σαν Προμηθέας είναι κι αυτός μ’ όποιο όνομα.
Να τα παρατήσουμε λοιπόν και τώρα;
Τι είναι το τώρα, τι ήταν το χτες, τι έρχεται αύριο που μπορούμε να αλλάξουμε οι ηττημένοι όλων των εμφυλίων; Τα θύματα όλων των στοιχημάτων για ένα νέο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης;
Ανάμεσα στις αόριστες και πάντα ρευστές ομάδες ανθρώπων και ανθρωποειδών οι ίδιες πάντα διατάξεις των δυνάμεων. Οι επαίσχυντες παρατάξεις και ανάμεσα Εφιάλτες αμέτρητοι.
Έτσι και τώρα. Κάποιοι βγήκαν μπροστά με όσα λιανοντούφεκα βρήκαν στα ξεχασμένα λαγούμια. Μπουκάρησαν στην κομμαντατούρ και βγήκαν έξω αλαλιασμένοι. «Δεν τα είχαμε υπολογίσει…» Χιμήξαμε να τους λυντσάρουμε εμείς οι κρυμμένοι στα γύρω σπίτια. Καλώς; Ίσως. Να τους ξεσκίσουμε πριν προλάβουν να συνθηκολογήσουν. Καλώς; Ίσως. Στα ανέγγιχτα μετόπισθεν περιμένουν οι «λογικοί», οι προβλέψαντες την εξέλιξη και εγκαίρως αποστασιοποιηθέντες – «εγώ πάντα το έλεγα»… Έρχεται η σειρά τους ξανά.
Η μεσαία εικόνα: μανιασμένη αλληλοπεριχώρηση, πριν οι συμπλεκόμενοι γίνουν ενιαίος χυλός στη γαβάθα του πραγματικού Δυνάστη, κρυμμένου πίσω από τις βαριές κουρτίνες της Ιστορίας -η μεγάλη εικόνα.
Αύριο στον τόπο μας γενική απεργία…
Εναντίον ποιων;
Υπομόχλια ποιων βραχιόνων;
Επιστροφής πού;
Λυπάμαι μα τα έχω παρατήσει.
