ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ
Έρωτας – θάνατος μια ανάσα δρόμος… Κι ανάμεσά τους ο φόβος. Σ’ αυτά τα μονοπάτια θα περπατήσουν οι δύο ήρωες. Ο Πάρης, φανατικός εργένης και φοβικός του έρωτα. Η Άννα συναισθηματική και αυθόρμητη πλην όμως απαγορευμένη, αφού είναι παντρεμένη, με παιδιά. Ο απρόσμενος και δυνατός έρωτας που βίωσαν έμελλε να γίνει η αρχή για μια δύσκολή πάλη με τον εαυτό τους και τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Μια πάλη που το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα άφηνε και στους δύο ανεξίτηλο στίγμα…
Μιλάμε με τη συγγραφέα Μαρία Θεοδοσάκη, παρουσιάζει απόψε ώρα 6.30, στον ΑΡΜΟ, Μαυροκορδάτου 11, το βιβλίο της «Το κόκκινο κοχύλι». Την παρουσίαση θα πλαισιώσουν οι: Μαρία Γιαννακάκη περιφερειακή σύμβουλος Αττικής, η Κλέλια Χαρίση δημοσιογράφος, διευθύντρια λόγου και τέχνης UNESCO ομίλου Πειραιώς και Νήσων, ο Μανόλης Χατζηνάκης φιλόλογος ( πρώην βουλευτής) και η Τζένη Αρσένη σκηνοθέτις Δρ. αισθητικής φιλοσοφίας. Ιδιαίτερη τιμή για τη συγγραφέα η παρουσία του κ. Βασιλικο
-Το πρώτο σας βιβλίο;
Ναι! «Το κόκκινο κοχύλι» είναι το πρώτο μου βιβλίο
-Πώς προέκυψε ο τίτλος;
Ο τίτλος του προέκυψε κατά τη συγγραφή και απορρέει σε πρώτο επίπεδο από το χαρακτήρα του άνδρα ήρωα, του Πάρη, σε συνδυασμό με ένα τραγούδι ερμηνευμένο από τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Κ. βήτα με τον ίδιο τίτλο, που έτυχε να ακούσω το ίδιο διάστημα που έγραφα και που στους στίχους του θεωρώ ότι αντικατοπτρίζεται ένα μεγάλο κομμάτι της υπόθεσης. Ο Πάρης είναι ένας αρκετά σύνθετος χαρακτήρας με συναισθηματικές αναπηρίες που λειτουργεί ακριβώς όπως ένα κοχύλι… δηλαδή, αφήνει σ΄ αυτούς που τον πλησιάζουν γοητευτικούς ήχους στο αφτί και στην ψυχή πλην άρρητους και ακατανόητους πολλές φορές, ενώ όταν νιώθει ότι κάποιος τον έχει πλησιάσει επικίνδυνα βεντουζάρει… στο βράχο του για προστασία όπως ακριβώς ένα κοχύλι… Το «κόκκινο κοχύλι» λοιπόν είναι ο Πάρης.
-Τι πραγματεύεται αυτό το μυθιστόρημα;
«Το κόκκινο κοχύλι» είναι ένα αμιγώς ερωτικό μυθιστόρημα. Πραγματεύεται τη μοιραία συνάντηση δύο ανθρώπων, εντελώς διαφορετικών, του Πάρη και της Άννας. Εκείνος φανατικός εργένης και φοβικός του έρωτα, εκείνη μια συναισθηματική και αυθόρμητη γυναίκα πλην όμως απαγορευμένη, αφού είναι παντρεμένη με παιδιά. Οι δύο ήρωες θα ζήσουν ένα απρόσμενο και δυνατό έρωτα που θα αναστατώσει τη ζωή τους και θα τους οδηγήσει σε μια δύσκολη πάλη με τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Μια πάλη που θα άφηνε και για τους δυο ανεξίτηλο στίγμα… Όπως συμβαίνει πάντα με τις δύσκολες σχέσεις. Γιατί αυτές είναι που μας κάνουν να γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, μέσα από επίπονες εσωτερικές διεργασίες…
-Με ενθουσιώδη κριτική του Βασίλη Βασιλικού;
Σας ευχαριστώ για την ερώτηση, γιατί πραγματικά μου δίνετε την ευκαιρία να ευχαριστήσω με γραπτό δημόσιο λόγο τον κ. Βασιλικό. Ξέρετε δεν τον γνώριζα προσωπικά και η γνωριμία μας προέκυψε μέσω του βιβλίου. Είχα την τύχη και στη συνέχεια την τιμή να διαβάσει δύο έργα μου, λίγο πριν την απόφασή μου να τα προτείνω για έκδοση. Κι ενώ για το πρώτο είχε αρκετές παρατηρήσεις για «Το κόκκινο κοχύλι», εκφράστηκε εξ’ αρχής με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Κάτι που εκφράζεται με την κριτική του και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, γεγονός που με συγκινεί ιδιαίτερα και θα ήθελα να τον ευχαριστήσω θερμά και μέσα από αυτή τη συνέντευξη για τη γενναιοδωρία του απέναντι σε μια νέα συγγραφέα.
-Η συγγραφή εκτός από γλωσσική επάρκεια τι άλλο προϋποθέτει;
Πέρα από τη γλωσσική επάρκεια που σίγουρα κρίνεται απαραίτητη, θα πρόσθετα σαφώς τις εμπειρίες που συλλέγει ο καθένας μας, μα και το πώς τις διαχειρίζεται. Τα ακούσματα τριγύρω του, τη φαντασία που πρέπει να απογειώνεται, άκρως απαραίτητη για τη μυθοπλασία και φυσικά την έμπνευση που προϋποθέτει τον έρωτα,( με την ευρεία έννοια του όρου ) αλλά και την κατάθεση ψυχής… Ειδικά τα δύο τελευταία αν δεν υπάρχουν σ’ ένα βιβλίο θεωρώ ότι είναι άχρωμο …
-Έμπνευση σε εποχή κρίσης;
Μ’ αρέσει αυτή η ερώτηση! Γιατί άραγε να είναι απαγορευτική η έμπνευση σε εποχή κρίσης; Προσωπικά την κρίνω απαραίτητη. Και εγώ ζω στην Ελλάδα που αντιμετωπίζει αυτή τη λαίλαπα των προβλημάτων. Το γράψιμο για μένα είναι μια διέξοδος λοιπόν, μια πρόσκαιρη φυγή απ’ αυτή την πραγματικότητα που μας καταρρακώνει καθημερινά. Ξέρετε ο καθένας έχει το δικό του τρόπο για να αντιστέκεται. Για αυτούς πάλι που θα μου πουν: « Εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ γράφεις για δύσκολες ερωτικές σχέσεις», θα τους έλεγα ότι ο έρωτας ως θέμα δε γνωρίζει εποχές, απλώς διαφοροποιείται στο πέρασμά τους, αφού αλλάζουν και οι σχέσεις των δυο φίλων. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται εύληπτα μέσα στο «Κόκκινο κοχύλι», γιατί οι ήρωές του αντικατοπτρίζουν το σύγχρονο άνθρωπο. Είμαι σίγουρη ότι πολλές γυναίκες θα συναντήσουν τον εαυτό τους στην Άννα και αντίστοιχα πολλοί άντρες στον Πάρη. Ξέρετε προ ημερών μου έθεσε αυτό το ερώτημα ένας φίλος και εντελώς τυχαία εκείνη τη μέρα είχα ασχοληθεί με τους μαθητές μου με ένα απόσπασμα από τα « ψάθινα καπέλα» της Λυμπεράκη και σχολιάζαμε αυτό ακριβώς το θέμα. Δηλαδή πως η συγγραφέας σε καιρό πολέμου είχε γράψει το συγκεκριμένο έργο και πόσο είχε σχολιαστεί για τη θεματολογία του. Η έμπνευση λοιπόν για μένα δεν έχει εποχή κι ούτε πρέπει να περιχαρακώνεται.
