Είναι η πρώτη φορά που ο Αντώνης Ρουπακιώτης, ο γνωστός δικηγόρος και πρώην υπουργός, δοκιμάζει να περάσει την «κόκκινη γραμμή», να εκφραστεί ποιητικά.
Στην αρχή ήταν «μουτζουρώματα» πάνω στο χαρτί, όπως λέει ο ίδιος με το γνωστό μετριοπαθές του ύφος, που τα σχεδίαζε στην Ανδρο, το καλοκαίρι. Στη συνέχεια τα «μουτζουρώματα», πήραν μορφή, ζωντάνεψαν, έγιναν λόγος ποιητικός, ελεύθερος, που ρέει και αποκαλύπτει, διαβρώνει και καυτηριάζει.
Κάμποσους μήνες μετά, η ποιητική συλλογή έγινε βιβλίο. Ο Αντώνης Ρουπακιώτης, αυτόπτης μάρτυς της γενιάς του, με το «Εγώ δεν είµαι ποιητής» στοχάζεται «για όσα ζήσαµε, για όσα συµβαίνουν». Την ίδια ώρα, αναδεικνύει την ακατάλυτη δύναµη των ανθρωπίνων συναισθηµάτων και σχέσεων και τη δοκιµασία τους στην εποχή µας.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις Θεμέλιο. Η παρουσίασή του θα γίνει στις 10 Γενάρη του καινούριου χρόνου, στις 7 το απόγευμα, στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» (πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8).
Θα µιλήσουν οι Κώστας Γεωργουσόπουλος, συγγραφέας, κριτικός και Παντελής Μπουκάλας, συγγραφέας, δηµοσιογράφος.
Θα συντονίσει ο Γιώργος Βότσης, δηµοσιογράφος, ενώ ποιήματα θα διαβάσουν οι πρωταγωνιστές του θεάτρου Ηλίας Λογοθέτης και Μάνια Παπαδημητρίου καθώς και ο Αντώνης Ρουπακιώτης.
Της δικαιοσύνης ήλιε φωτεινέ
ανοίγω πόρτες και παράθυρα να µπεις στο σπιτικό µου.
Της δικαιοσύνης ήλιε κοντινέ
απλώνω τα χέρια µου να φτάσω τα δικά σου.
Της δικαιοσύνης ήλιε αλαργινέ
γρηγόρεψε. Μου το οφείλεις.
Της δικαιοσύνης ήλιε σκοτεινέ
τα σκότη σου δεν τα φοβάµαι.
Την πανοπλία µου έχω έτοιµη και να τη λογαριάσεις.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
έχω µεγάλες αντοχές για να σ’ αναζητώ.
Όλο πιο λίγοι µένουµε απ’ τους παλιούς τής εποχής του φόβου.
Από εκείνους που τρέχαµε,
φωνάζαµε,
θυµώναµε,
ελπίζαµε.
Κι όλα αυτά γιατί;
Μήπως «για ένα πουκάµισο αδειανό για µιαν Ελένη»;
∆εν ξέρω.
Μπορεί και ναι, µπορεί και όχι.
Το µόνο που ξέρω είναι
πως την Ελένη εµείς δε θα τη βρούµε πια.
Βρήκαµε όµως το πουκάµισο.
Μπορεί να ’χει επάνω του έναν κόµπο ιδρώτα,
ή ένα δάκρυ, αστέγνωτο µες στον καιρό,
ή άλλη σταγόνα πιο βαθιά.
(Για όσους θέλουν να θυµούνται.
Ή δε θυµώνουν όταν θυµούνται.)
Γι’ αυτό και το πουκάµισο δεν είναι, ίσως, λίγο.
Σήµερα αρκεί και µόνο κάτι να κρατάς.
